Empatia nie jest łatwą rzeczą, przynajmniej ta prawdziwa. No bo powiedzieć: "wiem co czujesz" jest zasadniczo niezbyt trudno, ale faktyczne zrozumienie drugiej osoby wymaga wysiłku większego niż tylko słowa. Niezbyt często, ale zdarzało mi się stawać w obliczu czyjejś tragedii, i wtedy dopiero człowiek tak na prawdę waży słowa i myśli nad tym, czy faktycznie "wie co ten drugi czuje". Im większa tragedia dotyka przyjaciela tym mniej się ma odwagi mówić cokolwiek o zrozumieniu. Są jednak chwile, kiedy dotykają innych smutki, lub radości które przeżywało się niedawno i wówczas, tak jak z tym telefonem do Pawełka, łatwo przychodzi prawdziwa, niesfałszowana empatia.
No i jeszcze jeden ważny fakt. Codziennie telefonuje do nas tak właśnie nasz Zbawiciel. Bez problemu możemy opowiadać mu jak dziecko o tym co widzimy w naszym małym dziecięcym pokoju, bo On i tak doskonale wie jak się czujemy i o czym do niego mówimy. I choćby to było malutkie krzesło w zatłoczonej poczeklani życia do Niebieskiej Ojczyzny to On i tak będzie umiał nas zrozumieć.
"Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu."
(List do Hebrajczyków 4:15, Biblia Tysiąclecia)
Chyba najlepsze co możemy zrobić próbując kogoś pocieszyć to się z nim, albo za niego modlić i jeżeli możliwe, zapytać, czy możemy pomóc.
OdpowiedzUsuńDwie sytuacje.
I. Kiedy znalazłem się w szpitalu,
przed zabiegiem kolonoskopii,
nie czułem pokoju w sercu.
Wieczorem zaś ogarnęło mnie takie poczucie bliskości Boga, która pamiętam do dziś.
To jeden z momentów, o których mogę powiedzieć,
że Bóg poklepywał mnie po ramieniu,
był tak bardzo doświadczalny.
Na drugi dzień rano dostałem sms-a od przyjaciółki, że wraz z grupką innym przyjaciół
modlili się o mnie.
II.
Nie raz zdarza się, że sam pociesza, modlę się.
Staram się ważyć słowa i faktycznie chociaż spróbować wczuć. Tym razem było inaczej.
Choć zacząłem dobrze, zauważyłem, że moją pacjentkę coś uwiera, podszedłem i zapytałem, czy wszystko co się stało?
Zaginął jej mąż. Wyszedł z domu do szpitala
i nie ma go tam. W innych szpitalach też go nie ma. Ona płaczę, a ja...
nieprzemyślanie: "proszę się nie martwić".
Nie zdążyłem się zahamować.
Usłyszałem, tylko, że "jak mogę się nie martwić.
Czy pan by się na martwił."
Pomilczałem przy pacjentce.
Powiedziałem, że Bóg czuwa,
a ja będę modlił.
Choć zapomniałem,
na drugi dzień mąż się znalazł.