Pitul mnie

Odkąd urodziła się Hania, nasz starszy synek trochę się zmienił. Nie zaskoczyło nas to zbytnio, bo wiele osób mówiło, żebyśmy spodziewali się „nowości” w jego zachowaniu gdy w domu pojawi się niemowlak. I można by tu pewnie pisać o wielu pojedynczych gestach, a nawet całych seriach różnych niespotykanych dotąd zwyczajów. Rodzic, nawet taki jak ja, siedzący większość dnia w pracy dostrzega to bez problemu. Powiem o jednej tylko zmianie, bo wraz z nią przyszła też głęboka refleksja.

Tego dnia, jak co wieczór położyliśmy się z Pawełkiem spać.  Oczywiście sami, bo Hania z mamą usypiały obok w pokoju. Było po modlitwie, po obowiązkowej butelce picia i tradycyjnym przewalaniu się przez tatę. Wszystko wskazywało na to, że nadchodzi sen. Leżałem spokojnie i czekałem, wsłuchując się w miarowe oddechy za moimi plecami. Jednak zamiast spodziewanego snu, nagle pojawiła się nad moja głową mała znajoma twarzyczka. „Tatuś pitul mnie”. Normalnie byłbym zniecierpliwiony i zły, że jeszcze nie usnął. Normalnie tak, no ale nie tym razem. Nie dało się. Przytuliłem i pomyślałem, że to całkiem przyjemne usłyszeć od kogoś takie polecenie. Zwykła prośba. Bez strachu, zbędnej etykiety, bez wstydu. Tak po prostu chciał się przytulić.

Dorośli mają inaczej. Chowamy się za naszymi maskami poważnych, odważnych i twardych ludzi. Widzę to codziennie u siebie i u innych. Czasami trudno jest z kimś, kogo dobrze znam zamienić kilka sensownych zdań. Rozmawia się o bzdurach, pogodzie i kto wie o czym jeszcze, tylko dlatego, że mamy swoje „sprawy”, strachy i trudności w byciu sobą. Nie odkrywam tu żadnej tajemnicy przecież. Każdy z nas to zna. Z resztą bardzo to ogólne jest, to co piszę. A przecież myślę o konkretach.

A dokładnie myślę o nich.

Pewnie był kiedyś taki czas, gdy mówiłem do Tatusia „przytul mnie”. Nie pamiętam, kiedy ostatnio go przytulałem. Z mamusią jest łatwiej. Jak się „zrobiła” dorosłość to wszystko się stało trudniejsze. Nie ma przytulania jak kiedyś, nie ma rozmawiania jak kiedyś. Pewnie powiecie, że to dobrze, bo inaczej nie dałoby się wystartować w życie. Wszystko prawda, tylko dlaczego gdy leżę blisko Pawełka i czuję jak spokojnie zasypia, to myślę o moich rodzicach. Sumienie? A może boję się, że za kilka lat Paweł powie mi, żebym nie przychodził z nim do szkoły bo się wstydzi? Będzie udawał, że mnie nie poznaje jak będzie z kolegami? Przecież ja to pamiętam jak dziś. Wstyd mi teraz za siebie. Akurat to jest łatwe i przychodzi bez trudu. Tylko zastanawiam się czy zrobiłem jakiś postęp? Wczoraj w tramwaju widziałem pana po 50-tce który z czułością gładził po twarzy staruszka. Nic do siebie nie mówili. On go po prostu przytulał… przy wszystkich.

Zastanawiam się, czy JA będę czekał do 50-tki.

Czemu jest tak ciężko…

Głupia dorosłość.